Sevgili dostlarım bugün sizlerle içinde bulunduğum bir olaydan bahsedeceğim. Söze başlamadan önce üzerine alınması gerekenler alınsın demek istiyorum. Zaten yarası olmayan gocunmaz.
Geçenlerde odamda tek başıma otururken sıkıldım. Sonra dedim ki pandemi sürecinde arkadaşlarımla görüşemiyorum. Hepsini arayıp hal hatır sormak istedim. Şunu da söyleyeyim o güne kadar asla vefasız arkadaş darbesi aldığımı düşünmüyordum.
Neyse, tek tek aramaya başladım. Bazıları açmadı, bazıları sonra konuşalım dedi , sadece 2 kişi ile bağlantı kurabildim. Telefonu açmayanlar ve erteleyenler buradan herkesin huzurunda size sesleniyorum. Tabi bana sağır olan kulağınız işitebilir durumdaysa...
Lütfen oturun bir düşünün! Ne zaman başınız sıkışsa ben vardım. Aradığınızda cevap verip tek kelime etmeden incir çekirdeğini doldurmayacak dertlerinizi ben dinlerim. Ailenizden en yakınlarınız vefat etti. İşimi gücümü bıraktım sizin yanınızda oldum. Hani ne oldu da şimdi sizinle konuşmak isteyen sonsuz sıra var gibi davranıyorsunuz. Şöyle derseniz "Nursima yazarlıktan sonra çok değiştin, egoist oldun. "sizi anlayamam. Hiçbir zaman çizgimi bozmadım. Ne karakterim ne de arkadaşlığım değişti. Bu yazı size değil sevgili dostlarıma idi. Hepiniz de değeri kalır bir lafım var.
"Kuyudan köpek çıkartırsan insan gibi, insan çıkartırsan köpek gibi davranır. "